Door June van Oers
Vorige week bezocht ik het jaarlijks congres van de Werkgroep Artsen en Advocaten. Dit jaar stond dat in het teken van ethiek in de letselschadepraktijk. In het kort: wat kan wel en wat kan niet? Of mooier: wat is het juiste?
Daar word ik blij van. Wanneer er aandacht is voor de vraag hoe we met elkaar zouden moeten omgaan. Immers, dan ligt de focus even niet enkel op het juridisch inhoudelijke, maar op de mensen waar het om draait. De mensen die zonder daarvoor gekozen te hebben, ineens hun leven op zijn kop zien staan. Die immens geschrokken zijn, pijn hebben, moeten bijkomen en daarna pas een plan kunnen maken. Een plan voor hoe verder.
Voor het maken van een plan is rust nodig en vertrouwen. Het vertrouwen dat je geloofd wordt. Dat er mensen zijn om je te ondersteunen. En dat je – voor zover mogelijk – weet waar je aan toe bent. Volgens mij zal dit voor veel mensen logisch klinken en gunnen we dit allemaal de ander. Toch blijkt het in de letselschadepraktijk regelmatig lastig om deze rust en dit vertrouwen voor elkaar te krijgen voor een benadeelde.
Grote werkvoorraden zorgen voor lange wachttijden en krapte op de arbeidsmarkt voor minder ervaren dossierbehandelaars. En dan zijn mensen gewoontedieren. Wij varen nu eenmaal goed bij het naleven van een proces. Binnen dat proces van de letselschade lijkt het de afgelopen jaren gebruikelijk te zijn geworden dat er minder persoonlijk contact is met de benadeelde en dat deze lang moet wachten op duidelijkheid. Ik merkte in mijn praktijk dat ik steeds vaker cliënten in het beginstadium uitlegde dat de afwikkeling van letselschade een stroperig proces is en zij regelmatig lang zouden moeten wachten. Maar laten we eerlijk zijn, dat is toch de wereld op zijn kop? We zouden geen excuses moeten maken voor hoe de praktijk ‘nu eenmaal is’. We moeten met zijn allen ervoor zorgen dat dit beter gaat! En dat kan, echt.
Denk er maar eens aan hoe vaak je aan tafel hebt gezeten met iemand en een felle discussie hebt gevoerd, waarbij je scherp taalgebruik bezigde en je wantrouwen uitsprak naar elkaar. Niet vaak denk ik? Klopt, want wanneer je tegenover een ander mens zit dan gedraag je je zoals dat hoort. Je ziet elkaar als mens en daarmee aan voor vol. Wanneer je iemand in de ogen kijkt, echt luistert naar diens verhaal en je inleeft, dan geeft dat begrip voor diens situatie. Het is dan veel logischer en eenvoudiger, om duidelijk doch vriendelijk te bespreken hoe je vergaat samen. Van mens tot mens.
In onze praktijk lopen momenteel diverse initiatieven die hiertoe oproepen. Zo was ik afgelopen jaren betrokken bij de NOK-groep waarin veel aandacht was voor professioneel gedrag in de letselschadepraktijk, in belang van de benadeelde. Daarnaast loopt er momenteel een belangrijke Pilot vanuit de Denktank vereenvoudigde schadeafhandeling, waarbij de dossierbehandelaar en benadeelde bij aanvang van een letselschadedossier kennismaken via een online gesprek. In aanvulling op een gezamenlijk huisbezoek, zodat ook de dossierbehandelaar die normaal enkel de stukken ziet, nu benadeelde in de ogen kan kijken. Allemaal waardevolle ontwikkelingen die eraan bijdragen dat we elkaar zien als mens, en ons daarmee ook menswaardig zullen gedragen.
Dus, laten we elkaar vaker zien en vooral, zie de benadeelde. Dat persoonlijk contact is echt belangrijk om iemand vooruit te helpen. En dat is immers waar een benadeelde recht op heeft. Onlangs werd ik in dat kader gewezen op een prachtig citaat van rechtsgeleerde Dr. J. Viaene: “Ook wanneer het herstel slechts gedeeltelijk is, betekent het altijd een verbetering van het reële zijn en niet het aanbieden van een genoegdoening voor een werkelijkheid die slecht blijft.” Laten we dan ook wat vaker de vraag stellen: ‘Wat is voor u belangrijk, en wat hebt u daarvoor nodig?’ Dat lijkt mij persoonlijk, wel zo ethisch.
